http://staxtes.com/2003/?p=3691
Ένα δαιδαλώδες, στρυφνό, έξοδο, βιβλίο-παραμιλητό, ακατάπαυστα υμνωδίες ποιήσεων, γλώσσας οργισμένης στους ορόφους της, στάθμες πυκνών ικανοποιήσεων, αγριεμένα υπέρβαρα ύψη, κάτω από στέγες διόλου πιθανές, γάμοι στις κηδείες, θάνατοι στη ζωή, οι διάλογοι άι στο διάολο, υπέροχα ερείπια ψυχολογίας ίχνη. Το αστράπτον, από δυτικά ανατέλλοντος βιβλίο, λαμβάνοντας υπ’ όψιν και Το τραγούδι του λύγκα (μυθιστόρημα, 2011), μας προτρέπει να καταθέσουμε – πείτε το μας υποχρεώνει– ότι η συγγραφέας κουβαλά ταλέντο ολκής μυθιστοριογράφου στην ελληνική γραμματεία και πέραν.
Η «γλώσσα» της Ιφιγένειας Σιαφάκα, να! τρία μέτρα… ξετυλίγεται πυρρίχιος χορός, άπτερη ανάγκη, αίολο σώμα ψυχής, και κατορθώνει κάτι αξιοθαύμαστο, απίθανο: μας διαβάζει, δεν τη διαβάζουμε! Είμαστε αγράμματοι; Όχι! – αν και οι «απέναντι» εκεί μας οδηγούν. Η γλώσσα λοιπόν! Ανελλιπώς οργανωτική, παράτολμα των γεύσεων, πρωταθλητισμός στα ραφεία, τα πλεκτήρια, τα ξηλώματα, τα βέβαια δηλωμένα αβέβαια∙ ρόλοι αμφιθεατρικά ενδιαφέροντες της γλώσσας σαν θησαυροφυλάκιά της, η γλώσσα και μόνο στη γλώσσα το ενδιαφέρον…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 244 επιπλέον λέξεις
ΗΛΙΑΣ ΤΣΕΧΟΣ 